In de doek bij papa

Ik schreef al eerder over de vaders en hun rol als oppas. Een blog die veel gelezen wordt en waar veel mensen zeggen herkenning in vinden.
In mijn werk als draagconsulent in de regio, kom ik steeds meer consulenten tegen waarbij ik eigenlijk vooral voor de vader kom. Zij geven dan aan het mooi te vinden of denken dat het praktisch kan zijn. En dat laatste is natuurlijk ook vaak zo.

Maar het is veel meer dan mooi en praktisch. Toch zijn er ook veel mannen die niet zitten te wachten op zo’n draag- doek/zak/dinges/geval (ja dat is hoe ze het soms noemen). En heel eerlijk? Ik begrijp dat ook wel. Want het is nieuw, het is een extra uitgave ( ,,waarom hebben we dan die dure wagen gekocht”?!), ze vinden het een gedoe op het eerste gezicht, ze vinden het vrouwelijk/niet stoer, ze geloven het allemaal wel, ze kennen niemand die dat doet. En zo kan ik nog een poos door gaan met voorbeelden waarom de vaders vaak zeggen : laat maar. En dat is enorm zonde. In dit blog wil ik graag uitleggen welke positieve kanten er zitten aan het dragen door vaders.

De draagdoek/zak/dinges/geval

Eerlijk? Ik snap het wel. De globale termen zijn draagdoek of draagzak. Maar er is vanalles. Van een doek tot ring sling, mei tai, draagzak, rekbare doek, onbuhimo en ga zo maar door. Zeker wanneer ik tijdens een oriëntatieconsult laat zien wat er ongeveer allemaal bestaat ( zodat mensen daarna kunnen zeggen wat ze willen uitproberen ) haken vaders vaak af na 3 soorten. En ik begrijp dat best een beetje. Welke vond je leuk, wat wil je testen? Eeuhm, jaa eeeuhm, die ene met die dingetjes en die fliedertjes. Daarom probeer ik niet te “overvoeden”. En ik ben van mening dat je het allemaal ook niet moeilijker hoeft te maken dan het is. Want in de basis bereiken alle middelen hetzelfde doel: je kleintje dichtbij je hebben.
Voor wie er interesse in heeft: ik kom meestal met ouders uit op een geweven draagdoek of een mei tai. Een draagzak biedt niet altijd alle ouders hetzelfde gemak, dan vinden ze beide een andere heel prettig zitten maar die investering vinden ze te groot ( dat begrijp ik volkomen) terwijl een draagdoek altijd past en een mei tai ook meer maatwerk is.

Waarom dragen vaders?

Dat is eigenlijk heel wisselend. Ik schreef al eerder, ik kom steeds vaker op verzoek van de vader op een consult of doet de vader in ieder geval wel mee. Soms zijn ze wat skeptisch over hun kunnen. En dat vind ik zo enorm jammer. Want daar schuilt heel vaak veel meer achter dan de twijfel of ze de knooptechniek wel onder de knie krijgen. Heel eerlijk? De meeste vaders staan na 1 keer zelf oefenen hun vrouw te instrueren tijdens het oefenen hoe ze het ook kunnen doen. Ja, heel soms ontstaat daar dan wat gekibbel, en ja.. ik geniet daar stiekem van (want het is ook bij iedereen hetzelfde uiteindelijk he).  Maar het is vaak de vrees voor het in zijn algemeenheid niet goed te doen met dat kleintje. Er wordt gegniffeld door het vrouwelijk publiek, of beter gezegd: de jury, wanneer ze een luier vervangen. Wanneer de proberen de baby te troosten

afbeelding: wrapyourbaby.com

en dit niet zo snel gaat als bij mama, die het vervolgens vaak al snel overpakt, is dat ook alweer iets wat ze “blijkbaar niet goed doen” maar ze ervaren ook een heel groot gevoel van verantwoordelijkheid. Veel vaders geven ook aan dat ze pas echt  het besef kregen ouders te worden toen de baby werd geboren. Op dat moment werd ook de vader geboren. Hij heeft niet 9 maanden lang dezelfde hormonen in zijn lichaam gehad, de schopjes voelde hij wel aan de buitenkant van de buik maar het was niet in zijn eigen lichaam. Er wordt gelukkig wel veel meer  “als mannen onder elkaar” gesproken over het (komende) vaderschap, maar dit is natuurlijk niets in vergelijking met hoeveel informatie, gesprekken, cursussen etc. er wel niet zijn voor vrouwen. Voor vaders is het dragen van hun baby in de doek dus een ultiem moment van hechten. Elkaar leren kennen werkt het beste wanneer je heel dichtbij elkaar bent, de doek is daar een prachtig hulpmiddel voor. En veel vaders ervaren het dragen intenser dan knuffelen.

Een veranderd contact

Wij hebben thuis de regeling dat we alleen buitenshuis werken wanneer de ander thuis is. En in de eerste periode werk ik (logischerwijs) vooral vanuit mijn kantoor aan huis. Maar naarmate de kleintjes ouder worden, ben ik ook vaker weg van huis om cursussen te geven. Bij de tweede was het vooral wat zoeken voor mijn man en haar. Ik had haar de gehele kraamtijd zo veel mogelijk vast- en bij mij gehouden. Ik maak er geen geheim van, het ging toen niet erg goed met mij. En het enige waar ik wel goed in was, was voor dat kleine meisje zorgen. Dit maakte het voor mijn man echter wel lastig wanneer ik weg ging. Want zij schreeuwde dan om haar moeder. Ik had hen niet voldoende de kans gegeven ook samen te zijn, elkaar te leren kennen, hun eigen draai te vinden. Mijn man, groot fan en voorvechter van de mei tai, droeg haar uren achter elkaar tot ik weer thuis kwam. Destijds werkte ik niet zo vaak buiten de deur als nu en hij bemerkte na een poosje een patroon. Want wanneer ik weg was geweest en hij met ons meisje had geknuffeld in de drager, veranderde er iets in hun dynamiek. Zij reageerde dan anders (nog enthousiaster) wanneer hij thuis kwam, liet zich makkelijker troosten door hem, zocht hem meer op in haar “spel” ( lees: wie kan ik in de neus bijten?!) en reageerde anders op hem. Maar dat kon ook wel weer slijten wanneer ik een periode minder werkte en hij niet actief haar in de drager stopte zelf. Dat leerde ons: bij een volgende baby? Standaard ook even elke dag bij papa in de doek.  Ook zodat ik als moeder even kon functioneren als gewoon mens en er even kon zijn voor de oudste twee. Even kon koken, misschien de was of even helemaal alleen naar de wc -een ware luxe wanneer je moeder bent-.

Aantrekkelijk

Er bestaat zelfs een kalender vol mannen die een baard hebben en hun baby dragen!
Vrouwen die groepen hebben gemaakt op Facebook waarin dragende vaders worden bejubeld en bewonderd en wanneer iemand online vraagt: ,,mijn man vindt dragen maar niks, hebben jullie argumenten om hem om te praten”? Reageren er standaard mensen die zeggen ,,leg hem uit dat het sexy is, dan wil hij het zeker wel”. Daar heb ik wel moeite mee. Alsof een volwassen persoon vooral heel de dag bezig is met “sexy zijn”. Natuurlijk wekt het, biologisch gezien, interesse wanneer een man duidelijk vruchtbaar is (want: met kind) en daar ook nog eens voor wilt zorgen (overleving). Maar ik vind “sexy zijn” niet de juiste insteek om te starten met dragen.

Vaak geef ik het voorbeeld van mijn eigen man: Samen liepen we door de winkel ( een grote drogisterijketen met een rood logo), mijn man een paar meter voor mij en parallel aan ons liep een vrouw. De schappen waren niet zo hoog dus kon zij mijn man aankijken. Hun blikveld maakte een kruising, mijn man zei netjes gedag (want we wonen in een kleine gemeenschap), zij zei ook uit fatsoen gedrag maar meer was het ook niet. Tot ze beide aan het einde van de stelling kwamen en zij plots mijn man met een knalroze -Didymos Prima Hibiscus, voor de kenner- draagdoek zag. Mijn dochter lag tegen hem aan te slapen. Plotseling was er voor haar noodzaak om nog eens “haaayyy”  te zeggen, maar dan met lieflijke glimlach. Ik vind het moeilijk dit zo objectief mogelijk te beschrijven, ze flirtte met míjn man… Maar ondertussen vond ik het vooral heel grappig om te zien hoe hij als individu totaal niet interessant was voor haar, tot ze hem zag met zijn baby in de doek. Het heeft een beetje hetzelfde effect als een man met een puppy. En zoals ik hierboven al aangaf: ja, biologisch gezien heeft een man aantrekkingskracht wanneer hij vruchtbaar is en voor zijn nageslacht zorgt. Vrouwen die in hun vruchtbare periode zitten hebben ook meer aandacht.

Taboe en vertrouwen

Iets wat wij als maatschappij eindelijk een beetje hebben geaccepteerd is de postparum depressie. Bij vrouwen.
Maar ook mannen maken veel mee die eerste periode. Ik grap wel eens dat ik liever een bevalling zelf doe, dan dat ik er naast moet staan kijken. Maar ik ben daar best serieus in. Want vaak voelen mannen zich compleet machteloos. Ze hebben het gevoel geen invloed te hebben, weten niet altijd hoe ze hun vrouw kunnen steunen en dan wordt dat kleintje geboren, zo kwetsbaar en klein, maar dan begint het allemaal eigenlijk pas echt. Je vrouw moet herstellen, je baby valt iets af en moet dan weer op geboortegewicht komen, je moet naar het gemeentehuis om aangifte te doen, er zijn verkeerde luiers in huis, je moet naar de apotheek voor een zalfje hier, een huurkolf halen daar, lactatiekundige er bij, dan gaan ze je baby prikken voor een test, er komen allemaal mensen over de vloer, je moet geboortekaartjes regelen, visite verwelkomen, de kraamverzorgende wegwijs maken, misschien zijn er nog andere oudere kindere waar je voor moet zorgen, veel vaders hebben niet de luxe vrij te kunnen nemen van hun werk en moeten dus soms al weer aan de gang. En waar kunnen zij bijkomen? Verwerken wat er is gebeurd? En die eerste weken is iedereen nog vol enthousiasme over dat nieuwe leven en komen ze allemaal langs en kijken! Dus leef je in een soort “rush-modus”. En dan komt de stilte. En dan slaat de vermoeidheid pas echt toe! Je vrouw moet wellicht weer gaan werken na een week of 10, maar dan begon net die baby ’s nachts meer wakker te worden. Je vrouw heeft het zichtbaar zwaar en als vader probeer je alle ballen hoog te houden. Zorgen dat er geld is, eten, iedereen zo gelukkig mogelijk en gezond. Er staat veel stress op vaders in het eerste jaar. En wanneer moeders na dat jaar weer een beetje het gevoel krijgen zichzelf te worden  -na 9 maanden zwanger en 9 maanden ontzwangeren- knapt het juist vaak bij de vader. Die heeft gestreden voor zijn gezin en is nu net als die griep die jou het hele jaar niet te pakken heeft gekregen, en aan het begin van de zomer, wanneer je denkt “eindelijk even rust”, bovenop je springt en je zieker maakt dan ooit.

Helaas is daar erg weinig aandacht voor. Mannen die na dat eerste jaar inzakken en depressieve gevoelens ervaren. Er is ook veel onbegrip voor! Ik pleit dan ook enorm voor communicatie. Praat alsjeblieft over je gevoelens, bespreek de bevalling met elkaar, spreek je hoop en verwachtingen naar elkaar uit en voorkom dat je langs elkaar heen gaat leven en elkaar uit het oog verliest. Want veel stellen krijgen op dat punt ruzie. Vrouwen die niet helemaal begrijpen waarom hun man nu plots zo moe is? Het loopt nu toch allemaal lekker? Die kleine wordt groter, zij denkt wellicht voorzichtig aan een tweede en jouw, anders altijd zo sterke, man is nu plots niet meer zichzelf.  En een onzekere vader die het allemaal even niet aankan? Dat is nog een taboe. Want waar is hij dan moe van nu? Wie gaf er nou de (borst)voeding midden in de nacht? Wie zit er hele dagen thuis met een baby? Wie was er ook alweer zwanger en moest bevallen? Ja, eens.
Maar wie stond er aan de “zijlijn” en probeerde alle ballen hoog te houden? Wie zat er in de auto op weg naar zijn werk te piekeren of alles wel goed zou gaan thuis? Of zijn vrouw niet oververmoeid was? Wie kreeg er appjes op zijn telefoon met smeekbedes naar huis te komen omdat de baby NIET.STOPT. MET.HUILEN.?
En toen ik voor het laatst de regels nakeek, was het geen wedstrijdje wie er meer recht op heeft er even flink doorheen te zitten. Ik wil enkel uitleggen dat vaders pas vaak de ruimte voelen om even om te knakken wanneer alles weer even goed loopt. Zie het als een resoneren van de afgelopen stress.

En ook hierin kan het dragen ondersteunen. Even die momenten samen met jullie kleintje. Duidelijk merken dat jij als vader belangrijk bent. En niet alleen maar als  “facilitair medewerker”. Maar als ouder. Als verzorger. En al die oxytocine die vrijkomt bij al dat handsfree knuffelen is ook goed om stress te reguleren en dus wat spanning van de boog te halen. Om je vrouw te kunnen ondersteunen.

Ik hou van de vaders. Laten we ze eren, steunen, proberen te begrijpen en naar ze te luisteren. Geef ze de kans om te knuffelen en te hechten wan het is voor zowel je baby als hun vader zo enorm belangrijk. Veel vaders zeggen: ,,als ze een baby zijn horen ze bij hun moeder, ik word belangrijk wanneer ze willen stoeien”. En dat is niet helemaal waar. Want die vertrouwensband, die hechting, die leg je in de eerste maanden van dat prille leven. En vertrouwen is wat vaders vaak een beetje missen. In hun eigen opvoedcapaciteiten. Dragen maakt een beetje een symbiose van twee mensen. Ik zie bij veel vaders dat dragen hen een stukje zelf- en opvoedvertrouwen geeft. Dat ze hun kleintje sneller/makkelijker kunnen troosten wanneer ze dragen. Maar bijvoorbeeld ook dat ze wat meer vrijheid hebben. Dat ze gewoon de hond uit kunnen laten, of wat achter de computer kunnen doen voor werk terwijl de baby bij ze ligt te slapen.

Dragen is voor iedereen, en is zoveel meer dan praktisch en zo veel meer dan leuk. Ik ben benieuwd draag jij, als man zijnde, ook? Of draagt jouw man? Natuurlijk ben je van harte welkom je foto’s op te sturen zodat ze een ere plaats krijgen tussen de andere foto’s. En ik hoor graag jullie ervaringen!