Rommel
Ik geef het op. Ik stop er gewoon mee. Ik ren niet meer van boven naar beneden om alles perfect te krijgen wanneer er visite komt. Ik zeg niet dat ik je voortaan welkom heet in een smerig huis met potentiële gezondheidsrisico’s. Maar ik stop wel met in de stress schieten in de hoop dat de ander vooral denkt dat bij mij alles goed geregeld is. Dat is het namelijk niet perse wanneer het huis “showroom netjes” is.
Excuses en een opruimrace
Ken je dat gevoel? De schrik die om je hart slaat wanneer iemand plotseling voor de deur staat, en jij de ontbijtkruimels nog hebt liggen om lunchtijd. Of dat je tegen het toiletgebruikende bezoek zegt ,,ik heb ook een jongetje van 6 he… die mikt wellicht weleens mis!” om eventuele afschuw van een spetter in te perken. Of wanneer een kindje op visite een cracker vist uit de speelgoedbak.
Ik weet nog hoe ik, net bevallen, op de bank lag te chillen in mijn pyjamabroek. De oudste had alle bakken speelgoed omgegooid, er stond een fles met frisdrank naast me op tafel (zonder glas, de horror! Ik ging hem toch helemaal alleen opzuipen), en ik had de avond ervoor verzuimd de wokpan meteen schoon te maken. Heel lief bedoelt stond daar plots visite voor de deur, wat je een pas bevallen vrouw overigens ook gewoon niet moet aandoen, en ik dacht alleen maar : SHIT.
Ik doe er niet meer aan mee. Ik bedoel dus het schuldgevoel hebben, het bij binnenkomst excuseren voor de bende, het nog snel wegmoffelen van rommel. Maar ook niet meer het optisch snel schoonmaken wanneer ik weet dat over 10 minuten iemand bij mij langskomt om iets af te geven of op te halen.En meestal blijven ze toch bij de voordeur staan, dus is het dubbel voor niks. En ik heb daar een aantal redenen voor.
Beeldvorming
Een term die ik wel vaker en graag gebruik. En dat heeft een reden. Want wat wij als normaal zien wordt voor een groot deel gevormd door wat je om je heen ziet. Op televisie, bij andere mensen thuis, bij je ouders thuis, wat je in tijdschriften ziet en zeker pinterest is dodelijk daarin. Overal is het een perfect plaatje. En wanneer ouders in sit-coms opruimen? Zijn ze met 1 mand, 3 knuffelbeesten en een verloren auto op de bank wel klaar. Ik? Ik ruim regelmatig zo’n 120 liter Duplo op, moet dan al die Grimm’s elementen weer bij elkaar zien te puzzelen, de verkleedkleren in de juiste bak proppen en ARGH het idee dat dit vanavond weer “moet”.
Wanneer ik bij andere ouders thuiskom waar het net is als bij mij (lees: een laptopstoel waaronder duidelijk minder goed wordt stofgezogen als onder de andere stoelen, een aanrecht waar vuile vaat op staat, een wasmand die al een week moet worden opgeborgen en natuurlijk speelgoed All. Over. The. Place.) denk ik altijd: zie je wel! Ik ben niet raar en de enige. Dit is hoe een huis vol kinderen er uit ziet.
Wanneer ik bij andere ouders kom en alles is daar perfect showroom klaar, alles is gepoetst en heeft een vaste plek, speelgoed is niet te vinden denk ik altijd: Ja… euhm.. zo kan het ook blijkbaar.
Is dat dan wat ik wil? Ja. Maar duidelijk lukt dat op dit moment gewoon niet. Een middenweg. Dat zou me dan wel weer passen. En wil ik het echt? Nou, niet als het betekent dat ik veel minder kan doen wat ik echt moet doen, met die kleintjes aan de gang zijn of gewoon met niksen.
Het sokkenmonster
Ken je dat spel? Het sokkenmonster. Dan moet je in een berg kaartjes dezelfde sokken zien te vinden. Dat spel spelen wij dagelijks. Alleen dan in de vier wasmanden gevuld met schone ongevouwen was en de droger. Ik weet het niet hoor, ik heb naast mijzelf nog 4 andere wezens in dit huis rondlopen die veel wasgoed verbruiken. Ik weet niet hoe anderen het doen, maar ik krijg het gewoon niet voor elkaar het op 1 dag te wassen, te drogen, te vouwen en dan ook nog eens op te bergen. Is daar een masterclass voor? En ik wil het ook gewoon niet. Ik wil niet elke dag stapels wegvouwen. Weet je wat ik wel wil? Zo’n kast waarin al je spullen opgevouwen op je liggen te wachten. Maarja.Ik heb niet de zelfde skills als mijn moeder ( die kan bizar netjes opvouwen) en ik heb er ook gewoon geen zin in. En ik weet ook niet wanneer. Mijn record is binnen 2 dagen een was afronden. Mijn zoon heeft 3 zwembroeken. Weet je waarom? Omdat ik toch echt niet zo gestructureerd ben dat ik 3 keer per week -snelcursus- zijn huidige broek heb kunnen drogen en opnieuw heb ingepakt. Ik ben dan ook erg blij dat de oudste van 6 tegenwoordig handdoeken kan vouwen, en daar verrassend goed in is. Ben ik daar weer vanaf.
Heb je het gevoel dat je niets gedaan krijgt in huis omdat je een kleintje hebt die graag alleen maar op je arm wilt? Draagdoek! Je baby lekker bij mama, en jij je handen vrij om toch wat gedaan te krijgen.
Was ik gelukkiger?
Toen wij nog maar 1 kind hadden, was mijn huis altijd netjes. Op speelgoed na, want kinderen moeten kunnen spelen, maar het was super. De overhemden van mijn man hingen op kleurvolgorde, de vloer was schoon, ik ging sowieso 2 keer per week met een sopemmer door mijn woonkamer heen en dweilde iedere dag(!) de vloer. Op handen en knieën dan he, hoogzwanger of niet. Want dat was schoner dan met een dweilstok. Zal ik er dan ook even bij vermelden dat ik op dat moment bij een psycholoog liep om dwanghandelingen en smetvrees onder de duim te krijgen? Ja mijn huis was prachtig, en mensen complimenteerde daar dan ook weer op, wat mij enkel maar meer motivatie gaf om nog netter alles te poetsen. Ik was niet gelukkiger toen. En ik heb spijt van de vele uren waarin ik had kunnen spelen met ons kind in plaats van rondrennen met kapotte handen. Even de nuancering erin: ik wil nu absoluut niet zeggen dat alle ouders met een prachtig opgeruimd en gepoetst huis contact moeten zoeken met een psycholoog. Ik wil alleen aangeven dat ik het enkel zo netjes had omdat ik zo’n kortsluiting had in mijn bovenkamer.
Waar ik nu slecht mee om kan gaan zijn opmerkingen als “ik dacht dat jij smetvrees had”?! Wanneer mensen mijn huidige status van zijn in de woonkamer bekijken. HAD ja…. HAD en dat wil ik graag zo houden. Ik ben erg open en veel mensen weten dat ik in het verleden heb geworsteld met angsten en dwanghandelingen.
Natuurlijk kan ik hier een heel pleidooi schrijven waarom ik nu vind dat jullie allemaal moeten stoppen met hevig poetsen. Maar dat vind ik helemaal niet. Ik vind dat je lekker moet doen waar jij je goed bij voelt, maar ook dat je je gewoon serieus minder moet gaan aantrekken van wat een ander vind. O en stoppen met commentaar geven, direct of indirect. Dat moet je ook.
Ik zal altijd bezig blijven, op mijn eigen chaotische manier, om orde te scheppen in de stroom aan spullen en klusjes. Maar omdat ik dat zelf wil, niet omdat jij op visite komt. Ik heb een korte periode een, overigens erg lieve en leuke, vrouw gehad die mij eens in de week kwam helpen schoonmaken. Ik vond het niks. Ik hou er gewoon niet van. Ieder zijn ding.
Soms kom ik tutorials tegen op internet, er is 1 specifieke mevrouw in Amerika die in haar pyjamabroek iets uitlegt, op de achtergrond ligt (zonder overdrijven) een meter hoog een berg met wasgoed. Vind ik dat nodig? Nee, ik wil hier nu ook niet doen alsof dat bij mij thuis ook zo is -op de pyjamabroek na dan-. Maar ik vind het wel mooi dat ze denkt: de vinger zit exact in het midden van min hand, en als het je niet aanstaat leer je maar lekker niks van me. Wat ik dan ook niet nodig vind, zijn moeders die elkaar belachelijk maken, proberen te overtreffen of in welke zin dan ook bewijzen dat ze het beter kunnen.
Terug naar de beeldvorming
Ik hoef niemand hier zoetsappig uit te leggen hoe snel onze kleintjes groot worden. En dat je de tijd beter spelend met hen kunt doorbrengen dan met de dweil in je handen.
Wat jij doet, hoe je omgaat met je spullen en met je huis heeft ook invloed op je kinderen.
Wat zij als normaal zien en hoe ze straks zelf zullen schoonmaken.
Klusjes kun je bewaren tot de kinderen slapen, maar je kunt ze er ook bij betrekken. Onze dochter van 1,5 helpt met al veel dingen mee. Ze geeft boodschappen aan uit de tas, die ik dan vervolgens wegzet, ditzelfde doet ze met de vaatwasser. Ze kan heus al goed speelgoed in een bak stoppen met mij samen. Ze vind het leuk om met een doek ook “schoon te maken” en is erg graag met de stofzuiger bezig. Met onze oudste deed ik dit ook al, en zoals je eerder kon lezen: die vouwt nu de handdoeken weg, en doet zelf de vaatwasser, hij kan -op het doseren na- de wasmachine en droger vullen/aanzetten etc. (hij is dus 6 op dit moment). Nee dat is niet zielig, dat is gezellig en nuttig. We gebruiken soms het thema liedje van Benny Hill om de kamer snel op te ruimen. Muziek is OPRUIMEEEEN!!! Het tussenstuk is dansen, en wanneer de muziek even stopt mag je niet bewegen totdat het liedje opnieuw begint. Zo leren we de kinderen dat klusjes helemaal niet vervelend hoeven te zijn, en dat samenwerken zorgt dat het werk snel klaar is. Kleine kinderen vinden het daarnaast enorm fijn dat zij onderdeel mogen zijn van het grote geheel, en ook bijdragen. Dat geeft ze zelfvertrouwen. Ook werken wij er zo aan om rolpatronen te doorbreken. Jongens en meisjes dragen hetzelfde bij in het gezin.
Een ander stuk beeldvorming:
Ik kan me nog herinneren dat mijn moeder vroeger soms ook als een malle door het huis ging. Dan moest alles in ene opgeruimd en naar je kamer. De onvermijdelijke vraag in mijn hoofd was dan: wie komt er straks op visite? En ik hoor het mijzelf ook zeggen tegen die kinderen “die en die komt straks, help nou even opruimen”. Dan geef ik die maatschappelijk opgelegde stress dus weer door aan mijn bloedjes. Dat wil ik dus helemaal niet. Ondertussen ben ik dus benieuwd of mijn moeder deze blogs leest, als ze hier op terugkomt weet ik zeker van wel 😉
En is je kleintje moe? Wilt hij aan je hangen? Maar MOET jij iets doen in huis? Slinger je baby lekker in de draagdoek. En je kunt gewoon aan de gang. Op een rustiger tempo, en klusjes als strijken en koken kunnen niet met een baby op je buik, maar je kunt wel gewoon lekker aan de gang.
Volgend jaar verhuizen we naar een nieuw huis. Nagelnieuw, groter… En ik verzucht regelmatig dat ik dan alles anders wil. Dat het dan wel altijd netjes en geregeld is. Dat ik dan weer meer tijd heb om het zo te krijgen omdat de oudste twee naar school gaan. Mijn broer, ik hou buiten mijn man en kinderen van niemand zoveel, kan heel goed alle foute knoppen bij mij indrukken. Die zit mij dan hardop uit te lachen en noemt mij “captain chaos”. Misschien heeft hij ook wel gelijk. En who cares. We zijn gezond en gelukkig, wat geeft het dat het weleens met niet matchende sokken is.
Geweldig!! In één woord. Zó verschrikkelijk herkenbaar, en weet je, mijn kinderen zijn nu pubers en ook nu lukt het me nog niet orde in de chaos te scheppen. Ik blijf maar achter de feiten aanlopen. Huishouden? Heb gewoon besloten dat ik daar wat minder goed in ben. Maar ik heb wel hele leuke, lieve kinderen die weten dat het nooit meer wat gaat worden met mij oo dit gebied en al grappend tegen me zeggen als er vriendjes of vriendinnetjes komen logeren. Mam, kun je even doen alsof je een normale huisvrouw/moeder bent? Waarop we samen als een dolle idioot ‘optisch’ de boel doen. En iedereen weer tevree verblijft. Niets merkende van het voortraject. Als logees dan weggaan en zeggen: wat een leuke moeder heb jij, ben ik stiekem trots op mezelf. Lachen en genieten!
Leuk geschreven weer en herkenbaar als altijd 🙂 Mijn ‘bloedjes’ gaan 1x in de 2 weken een weekend naar hun papa en dan zou je denken dat dat de uitlezen kans is om het hele huis onder handen te nemen. Dat is het op zich ook wel, alleen heb ik er dan domweg niet altijd zin in. ,,So be it” denk ik dan de ene keer, terwijl ik me dan een moment op leg waarop wel, want natuurlijk moet het wel leefbaar blijven. Ongedierte zit niemand tenslotte op te wachten, wel? En de andere keer schalt er muziek door de keet, hard genoeg om mezelf er niet bovenuit te horen, en pak ik als een wervelwind vanalles aan. Beide opties voelen goed, omdat ik op dat moment kies voor wat mij het beste past.
En je moeder heeft het gelezen, zeker met een grote glimlach om mijn mond. Ook heel herkenbaar voor mij. De stress omdat iemand misschien met een vinger over de piano veegt en zegt:” moet je dit niet eens schoonmaken” . Het achter iedereen aanjagen om alles netjes te krijgen, wat natuurlijk nooit lukte.
Nu jaren later kan ik me gelukkig ook neerleggen bij het feit dat niet alles meer zo “opgeruimd” is. (Dat heeft zijn oorzaak en was een lange weg) als het monster zich weer eens aandiend en ik weer als een dolle door het huis ga, zoals mijn dochter placht te noemen, dan ga ik snel op de bank zitten en zet mijn favoriete tv zender op. Dat helpt en manlief komt me dan graag een kopje koffie brengen. Er zijn altijd hele lieve mensen dat vooropgesteld, die graag willen helpen met opruimen, opknappen enz. Ik heb nu echter 1 stelregel. Het is ons huis, mijn rommel en we doen het op ons tempo zoals wij dat willen. dat geeft rust en we zijn er een stuk gelukkiger van.